Botanisches Schattenspiel von Bianca ter Riet

Über "Botanisches Schattenspiel"

von Bianca ter Riet

Über das Kunstwerk

Vanuit een laag standpunt, als liggend op de aarde of starend omhoog vanaf een schaduwrijke plek, ontvouwt zich een betoverend schaduwspel van drie grote bladeren die hoog boven je zweven. De camera richt zich naar de hemel, waar fel zonlicht door het groene bladerdak filtert. De bladeren, groot en waaiervormig, lijken haast architectonisch in hun opbouw: hun nerven komen samen in een krachtig middelpunt, van waaruit smalle, langwerpige bladsegmenten zich ritmisch spreiden als de spaken van een natuurlijke paraplu.

De compositie heeft iets beschermends, bijna moederlijks – de bladeren vormen een koepel tegen het zonlicht, alsof ze de kijker willen beschutten tegen de felle hitte. Het zonlicht piept tussen de smalle openingen door en zorgt voor een schitterend contrast tussen licht en schaduw. De doorschijnende delen van het blad zijn levendig groen, oplichtend als glas-in-loodramen in een botanische kathedraal. De meer dichte delen creëren diepe, koelgroene schaduwen, met in het hart van elk blad een donker centrum waar het licht nauwelijks doordringt.

De schaduwen die deze bladeren werpen zijn gelaagd en beweeglijk. Door de hoek van het zonlicht ontstaan er subtiele overlappingen van schaduwlijnen: speelse patronen die dansen op elkaar en op de onderliggende bladeren. Er ontstaat een natuurlijk moiré-effect – levendig, vluchtig – alsof het blad ademt met het ritme van het licht.

De lucht daarachter is helder, blauw en haast onstoffelijk. Soms vangen de bladranden een lichte gloed, een randlicht die ze bijna laat oplichten tegen de lucht. De warmte van de zon is voelbaar, maar wordt gefilterd en getemperd door deze groene koepels. Het is een moment van verkoeling, van verstilling. Je bent even klein onder het grootse van de natuur – een kijker in een groene tempel, waar licht en blad samen een ademend plafond vormen.

Dit beeld is geen stilstaand portret van flora, maar een spel van bescherming en blootstelling, van structuur en beweging. Het is een samensmelting van eenvoud en complexiteit, waarin de natuur zich toont als kunstenaar – met het zonlicht als penseel, en het blad als doek.